诗词拼音内容
mei

弘扬国学·传承文化 | 传承国学经典 弘扬传统文化

首页 > 诗文 > 马诗二十三首 > 拼音版 407790

《马诗二十三首》拼音版

李贺 李贺唐代

shīèrshísānshǒu--

lóngtiēliánqiányínbáiyān

rénzhījǐnchànshuíwèizhùjīnbiān

yuècǎogēntiántiānjiēxuěshìyán

wèizhīkǒuyìngruǎnxiānxián

zhōutiānzichēshàngshān

míngzōufèngyuànchìzuìchéngēn

fēifánfángxīngběnshìxīng

xiàngqiánqiāoshòuyóudàitóngshēng

shāxuěyànshānyuèshìgōu

dāngjīnluònǎokuàizǒuqīngqiū

chámáohuā

lièjiāozhūluòduànzhǎng

西jiǔjiānglándōngwángfàngàn

jūnwángruòyànshuíwèichēyuán

chìrényòngdāng

wénguǒxiàrènmánér

liùshūcōngcōngjīnhuànlóng

láishuāngzhànjùnzhé西fēng

cuībǎngjiāngshénzhuīxiàngfēng

jūnwángjīnjiějiànchùzhúyīngxióng

nèigōngrényínjiānlín

shíyánbǎnshàngcèngdēngfēngchén

zhúchūzǎněrtáohuāwèishàngshēn

shíjiǎozhènqiānjièjiāngjūn

bǎojuéshuíjiāzizhǎngwénxiáxiāng

duījīnmǎijùnjiāngsòngchǔxiāngwáng

xiāngzhěluóxīnpánlóngdēnglín

huíkànnánshàngshuídàoféngchūn

cónghuángōngliènéngwēi

cháogōulǒngchūkànyúnfēi

tángjiànzhǎnsuígōngquánmáoshǔtàizōng

xiánjīnjiǎzhòngqiězhuōpiāofēng

báitiěcuòqīngzhēnjiānluòshā

shìrénliánxiǎojǐngjīnlièwèizhǎng

xiàngqiánkànxuánmáozàijiān

zhǐjīnpóubáicǎoqīngshān

xiāotuójīngyuáncóngzhúguólái

kōngzhīyǒushànxiāngjiězǒuzhāngtái

zhòngwéiyànwěibǎojiànshìcháng

qiúqiānjiǎoxiāncǎiyǎnzhōngguāng

zànténghuángxiānrénshàngcǎilóu

biānlēishìzhégāozhōu

hànxuèdàowángjiāsuíluánhàn

shǎojūnhǎishàngrénjiànshìqīngluó

àishénxiānshāojīnyān

jiùzhōngjiēròujiěshàngqīngtiān

李贺简介

唐代·李贺的简介

李贺 李贺(约公元791年-约817年),字长吉,汉族,唐代河南福昌(今河南洛阳宜阳县)人,家居福昌昌谷,后世称李昌谷,是唐宗室郑王李亮后裔。有“诗鬼”之称,是与“诗圣”杜甫、“诗仙”李白、“诗佛”王维相齐名的唐代著名诗人。著有《昌谷集》。李贺是中唐的浪漫主义诗人,与李白、李商隐称为唐代三李。有“‘太白仙才,长吉鬼才’之说。李贺是继屈原、李白之后,中国文学史上又一位颇享盛誉的浪漫主义诗人。李贺长期的抑郁感伤,焦思苦吟的生活方式,元和八年(813年)因病辞去奉礼郎回昌谷,27岁英年早逝。 ...

► 李贺的诗(207篇)

诗词拼音内容